Juf Carla

Als vijfde uit een gezin van zes kinderen werd ik op mijn elfde al tante en groeide ik op met nichtjes en neefjes. De keuze voor de PABO was dan ook niet zo vreemd. In mijn werk als leerkracht ging mijn hart vooral uit naar de kinderen voor wie niet binnen de gestelde normen van de school pasten. Als juf wilde ik er voor alle kinderen zijn en vond ik het een uitdaging om voor ieder kind een ingang te vinden. Mijn interesse in het kind was gewekt en ik wilde meer weten. Ik heb de opleiding tot Intern Begeleider en Remedial Teacher gevolgd en heb vervolgens tien jaar als intern begeleider gewerkt. Ontwikkelingen op het gebied van onderwijs hebben elkaar razend snel opgevolgd. Diagnoses kwamen en verdwenen weer, er ontstonden hypes, protocollen en masterplannen en ondertussen voelde ik me steeds minder thuis tussen de cijfers en de normen.

Moeder worden

Ondertussen was ik zelf moeder geworden van een dochter en zag de school door haar ogen. Belangrijker dan alles was het welbevinden van je kind. Hoe gaat je kind om met andere kinderen, maakt ze vriendjes, kan ze omgaan met teleurstellingen, hoe verhoudt het cognitieve zich met het spelen?
De geboorte van onze zoon heeft dit denkproces over wat nu belangrijk is, in mij versterkt. Onze zoon ontwikkelde zich anders, op zijn manier en dit vroeg van ons als ouders maar ook van zijn omgeving om een andere benadering die volgend en op maat was. Als moeder  heb ik zelf een bijzondere therapie mogen ervaren, kijk voor een filmpje hier.

Ambulant begeleider

Werken in het reguliere onderwijs paste niet meer en het voelde of ik op een kruispunt stond. De metafoor van het kruispunt voelde zwaar. Terug kon ik niet meer; ik móest oversteken. Ik vond dat ik meer kon bieden als ik kinderen en hun ouders individueel kon begeleiden en ben vervolgens als ambulant begeleider gaan werken om kinderen met een verstandelijke beperking, chronische ziekte of een lichamelijke handicap in het reguliere onderwijs te begeleiden. Met deze baan kon ik maatwerk bieden, kijken naar het kind en de puzzel samen leggen met kind, ouders en school. Met de invoering van Passend Onderwijs is er opnieuw een stap gezet naar de integratie van kinderen met een zorgvraag binnen het reguliere onderwijs. Het is mooi om te zien dat steeds meer scholen zelf de begeleiding van deze doelgroep op zich kunnen nemen. Het mooiste resultaat is dat je als ambulant begeleider overbodig bent geworden. Zoveel kinderen, jongeren, scholen en ouderparen zien en begeleiden heeft me enorm veel inzicht en gereedschap gegeven.

De stap naar speltherapie

In hun zoektocht naar meedoen op de reguliere school ben ik regelmatig getuige van de worsteling, het verdriet en de onmacht maar ook van de kracht en het doorzettingsvermogen van deze kinderen en jongeren en hun ouders. Soms is er meer nodig om gevoelens als verdriet en boosheid rond hun beperking te verwerken en leerde ik een speltherapeut kennen die betrokken was bij één van de kinderen uit mijn begeleiding.
Vanaf deze eerste ontmoeting voelde ik als een klein kind dat ik ook speltherapeut wilde worden en ben dit gaan onderzoeken. Ik heb gekozen voor de Master Pedagogiek met als specialisatie de opleiding tot Speltherapeut aan de Fontys Hogeschool in Tilburg.

In de praktijk!

Terugkijkend na een inspirerende studie en inmiddels al weer sinds 2015 ervaring als speltherapeut, heb ik een schatkist vol beelden, verhalen en metaforen leren kennen die me elke dag weer nieuwe inzichten geven. Ik kijk met andere ogen naar situaties, en laat me zonder oordeel verrassen door het spel en het beeld wat ontstaat. Iedere therapie is een ontdekkingsreis naar wat dit kind of deze adolescent of volwassene bezig houdt, waar de pijn en het verdriet ligt maar vooral waar de kracht te vinden is, de kracht die speltherapie aan het licht kan brengen!