Omdenken

De meeste mensen kennen misschien wel het verschijnsel ‘omdenken’. Ik ken het van de populaire boeken “Ja-maar…huh?!” en “Ja-maar wat als alles lukt?” van Berthold Gunster. Ik heb deze twee boeken verslonden, vond het heerlijk en herkenbaar om te lezen en wilde graag zelf ook de techniek van het omdenken eigen maken. Misschien deed ik teveel mijn best, maar ik vond het omdenken behoorlijk lastig. Tot deze zomervakantie.

Voor het eerst was ik met man en zoon op fietsvakantie door Nederland. Man en zoon op de tandem, ik op mijn eigen fiets. Het was heerlijk om het landschap langzaam te zien veranderen en wat waren we trots op de afstanden die we fietsten. Het weer was prachtig, het kon gewoon niet beter. We genoten volop!

Echter, midden op de Veluwe kregen we fietspech met de tandem. Flinke pech, de motor van de elektrisch aangedreven tandem draaide in elkaar. Voortzetten van de fietsvakantie was niet meer mogelijk.

Teleurstelling? Ja, uiteraard! Maar toen gebeurde er wat. Een aardige ANWB man kwam ons helpen en dacht mee om van alles te regelen. We bedachten en overwogen alternatieven vanuit deze nieuwe situatie.

Twee uur later werd de tandemfiets met een grote berger terug gebracht bij het hotel. Een belevenis voor onze zoon die mee mocht rijden. Zijn duim ging omhoog.

Zelf bedacht ik dat ik eigenlijk wel de fietstocht af wilde maken. Het leek me een uitdaging om alleen vanaf de Veluwe in één keer naar huis te fietsen. Er ontstond een plan en een route en zonder het te door te hebben bleken we de techniek van het omdenken ineens in de praktijk te hebben gebracht!

De volgende dag fietste ik richting huis terwijl man en zoon nog even op de ANWB taxi wachtten. Zij zonden met de tandemfiets naar huis gebracht worden.

Na een kilometer of tien begon het te regenen. Ik bedacht me dat ik nu eindelijk mijn nieuwe jack kon uittesten. Geen spoor van irritatie terwijl ik regen normaal echt niet leuk vind op de fiets. De dag verliep prima, ik ontdekte geweldig mooie fietspaden, een bos waar ik nog nooit van gehoord had, dorpjes die even om een rustmoment vroegen en na 90 km fietsen en een klein stukje treinspoor kwam ik moe maar zeer voldaan en trots thuis. Er was geen spoor van teleurstelling, alleen trots en de wetenschap dat een fietsvakantie voor ons voor herhaling vatbaar is. Een goede vriendin maakte me er op attent dat ik deze pechervaring zo mooi had omgedacht. Het gekke is dat ik er geen moeite voor heb gedaan, het ging vanzelf.

Ik ga de boeken van Berthold Gunster nog eens lezen: “ Van Ja-maar, bedenken wat er zou moeten zijn maar niet is, naar Ja-én, zien wat er is en wat je ermee zou kunnen!”

Succes met omdenken!